වේදනාව නිවැරදි කරගන්න…

සාමාන්‍යයෙන් වේදනාව කියන වචනය අපි ඉගෙන ගෙන තියෙන්නේ රිදෙන කොට, දුකක් ඇතිවුණාම, පීඩාවක් ඇතිවුණාම, කැක්කුමක් ඇතිවුණාම පාවිච්චි කරන්නයි. අපේ හිතේ සතුටක් ඇතිවුණාට පස්සේ අපි කවදාවත් කියන්නෙ නෑ, ”මට මේ සැප සහගත වේදනාවක් තියෙනවා” කියල කියන්නෙ නෑ. වේදනාව කියල කියන්නේ දුකටමයි. ”මම හරි වේදනාවෙන් ඉන්නෙ” කියල කියනවා. ”ඇඟ පත හරිම වේදනයි” කියනවා. මේ වේදනාව කියන වචනය අපි පාවිච්චි කරන්නේ දුක් සහගත විඳීමකට.

නමුත් බුදුරජාණන් වහන්සේ වේදනාව කියන වචනය පාවිච්චි කළේ පොදු අර්ථයකට. ඒ තමයි විඳීම. පින්වතුනි, අපි විඳිනවා තුන් ආකාරයක විඳීමක්. අපි සැපත් විඳිනවා. අපි දුකත් විඳිනවා. අපි දුක් සැප රහිත බවත් විඳිනවා. මේ විඳීම ඇතිවෙන්නේ ස්පර්ශයෙන්. ස්පර්ශය කියල කියන්නේ මේ ආයතන හය තුළම ඇතිවන දෙයක්. ඇස, කණ, නාසය, දිව, කය, මන කියන ආයතන හයේම ඇතිවෙන දෙයක් ස්පර්ශය. ස්පර්ශය යම් තැනක හටගන්නවාද, අන්න එතන තමයි විඳීම හටගන්නේ. එහෙම නම් ආයතන හය තුළම සැප, දුක්, උපේක්ෂා කියන විඳීම හටගන්නවා. එතකොට මේ ස්පර්ශය සැප සහගත වෙන කොට, විඳීම සැප සහගත වෙනවා. ස්පර්ශය දුක් සහගත වෙන කොට විඳීම දුක් සහගත වෙනවා. ස්පර්ශය මධ්‍යස්ථ වෙනකොට විඳීම මධ්‍යස්ථ වෙනවා.

වේදනා කොටස් දෙකක්…

එතකොට මේ සැප, දුක්, උපේක්ෂා කියන විඳීම් බුදුරජාණන් වහන්සේ මේ සතිපට්ඨාන සූත‍්‍රයේදී සාමිස වේදනා, නිරාමිස වේදනා කියල කොටස් දෙකකට බෙදා වදාළා. සාමාන්‍යයෙන් ඔබ මතක තියාගන්නට ඕනෙ, දැන් අපේ රටේ කාලයක් තිස්සේ පුරුදු කරගෙන තියෙනවා භාවනාවලදී රිදීමක් එනකොට ”වේදනා… වේදනා… වේදනා… රිදෙනවා…. රිදෙනවා…. රිදෙනවා….” කියල සිහිකරන්න කියල. නමුත් බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්මයේ එහෙම එකක් නෑ. සිහිය පිහිටුවා ගන්න කියනව සාමිස විඳීම ගැනත්, නිරාමිස විඳීම ගැනත්. ඒකෙ තියෙන්නේ ‘සාමිසං වා සුඛං වේදනං වේදියමානෝ සාමිසං සුඛං වේදියාමීති පජානාති’

පංච කාමය නිසා ඇතිවෙන විඳීම…

සාමිස විඳීම කියන්නේ ඇහෙන් රූප දැක්කාම, කණෙන් ශබ්ද ඇහුවාම, නාසයෙන් ගඳ සුවඳ ආඝ‍්‍රාණය කළාම, දිවෙන් රස වින්ඳාම, කයෙන් පහස දැනුණාම ඇති වෙන විඳීමට කියනවා සාමිස කියල. ඒ කියන්නේ පංච කාම අරමුණු මුල් කරගෙන සැපක් හෝ දුකක් හෝ සැප දුක් රහිත මධ්‍යස්ථ බවක් හෝ ඇතිවෙනවා නම් අන්න ඒකට කියනවා සාමිස වේදනා කියල.

පංච කාමයෙන් බැහැරව ඇතිවෙන විඳීම….

අපි කියමු භාවනාවක් වඩාගෙන යද්දී, භාවනාව අපිට ඕනෙ හැටියට වැඩෙන්නෙ නෑ. එතකොට අපට ඇතිවෙනව දුකක්. ඒක එතකොට පංච කාමයන් මුල් කරගෙන ඇතිවෙච්ච දුකක් නෙවෙයි. නිරාමිස දෙයක් මුල් කරගෙන ඇතිවෙච්ච දුකක් ඒ. ඒකට කියනවා නිරාමිස වේදනා කියල. නිරාමිස දුක් වේදනා කියල.

දැන් ඔබ භාවනා කරගෙන යන කොට සිත සමාධිගත වෙනවා. සිත සමාධිගත වුණාම ඔබට ඇතිවෙනවා සැපක්. ඒක නිරාමිස සැප වේදනාවක්. ඊළඟට ඔබට සැප වේදනාවල් නැති මනසිකාර කරගෙන යන වෙලාවල් එනව සැපක් තේරෙන්නෙත් නැති, දුකක් තේරෙන්නෙත් නැති භාවනා අරමුණක් තියෙනවා. ඒකට කියනවා නිරාමිස උපේක්ෂා වේදනා කියල. එතකොට සැප වේදනා, දුක් වේදනා, උපේක්ෂා වේදනා සාමිස කියල කොටසකට බෙදෙනවා. නිරාමිස කියල කොටසකට බෙදෙනවා. මේක ඔබ හොඳට සිහි කරල, හොඳට තේරුම් ගන්නට ඕනෙ. මේ විඳීම මේ ආකාරයි කියල.

දිය බුබුලක් බඳු විඳීමක්…

බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළේ මේ විඳීමේ ස්වභාවය තමයි, දිය බුබුලක ස්වභාවය. ඒ කිව්වෙ වැස්ස වැහැපු වෙලාවක වැස්ස වැහැපු තැනකට ලොකු දිය බින්දු වැටෙනවා නම්, ඒ වැටෙන දිය බිඳු වතුරට වැටෙන කොටම ඒ වතුරෙන් දිය බුබුලක් ඇතිවෙනවා අර ඝට්ඨනයත් එක්කම. ඊළඟ දිය බුබුල ඇති වෙනකොට අර දිය බුබුල නැතිවෙනවා. වෙන එකක් හටගන්නවා. මේ වගේ තමයි මේ විඳීම.

වේදනානුපස්සනාව වඩන හැටි….

බුදු රජාණන් වහන්සේ පෙන්වා දෙනවා මේ විඳීමට සිහිය යොමු කරන්න කියල. විඳීමට සිහිය යොමු කරන කොට එයා හොඳ සිහියෙන් ඉන්නට ඕනෙ සාමිස ඒ කිව්වෙ පංච කාම අරමුණු මුල්කරගත්තු දුක් විඳීමක් ද, පංච කාම අරමුණු මුල් කරගත්තු සැප විඳීමක් ද, පංච කාම අරමුණු මුල් කරගත්තු උපේක්ෂා විඳීමක් ද කියල නුවණින් විමසා බලනවා. සිහිය පිහිටුවා බලනවා.

එතකොට එයාට තේරෙනවා මේ මම විඳින්නා වූ දුක් විඳීම පංච කාම අරමුණු මුල් කරගත්තු විඳීමක්. සැප විඳින කොට එයාට තේරෙනවා මම මේ විඳින්නා වූ සැප විඳීම පංච කාම අරමුණු මුල් කරගත්තු විඳීමක්. මධ්‍යස්ථ විඳීම විඳින කොට එයා තේරුම් ගන්නවා මම මේ විඳින්නා වූ මධ්‍යස්ථ විඳීම පංච කාම අරමුණු මුල් කරගත්ත විඳීමක්. මේ විදිහට විඳීම ගැන, සාමිස වේදනා ගැන සිහිය පිහිටුවා ගන්නවා.

ඊළඟට නිරාමිස විඳීම. දැන් භාවනා කරන කෙනෙකුට භාවනාව වැඩෙන්නේ නැත්නම්, සමාධිය වැඩෙන්නෙ නැත්නම්, යම්කිසි දුකක් තියෙන්න පුළුවනි. එතකොට එයා තේරුම්ගන්න ඕනෙ මේක තමයි නිරාමිස දුක් විඳීම. භාවනාව දියුණු කරගෙන යද්දි එයාට සනීපයක්, සැපයක් දැනෙනවා. එතකොට ඒ කෙනා දැනගන්නට ඕනෙ මේක තමයි නිරාමිස සැප විඳීම. භාවනාව දියුණු කරගෙන යාමේදී සැපත් නැති දුකත් නැති මධ්‍යස්ථ විඳීම් විඳින්නට ලැබෙනවා. එයා සිහිකරනවා මේක තමයි මධ්‍යස්ථ විඳීම කියල.

සියලූ දෙනා තුළම වේදනාව සමානයි…

මේ විදිහට වේදනානුපස්සනා භාවනාවේ සිහිය පිහිටුවන්න පිහිටුවන්න මේ කෙනා තේරුම් ගන්නවා මේ විඳීම් තුනම තමයි අනිත් අයටත් තියෙන්නෙ. අන්න තමාට යම්කිසි සැප විඳීමක්, දුක් විඳීමක්, උපේක්ෂා විඳීමක් ඇතිවෙනවද, මෙවැනි විඳීම් තුනක් තමා තුළත්, අනිත් අය තුළත් තියෙන්නෙ කියල එකම ස්වභාවයක් තියෙන්නෙ කියල සිහිකරනවා.

ස්පර්ශය නිසයි විඳීම…

මෙහෙම සිහිකරල ඒ කෙනා නුවණින් බලනවා, ස්පර්ශය වෙනස් වීමෙන් විඳීම වෙනස් වෙනවා. ස්පර්ශය කියන්නෙ පින්වතුනි ගැටීම නෙවෙයි. සාමාන්‍යයෙන් ස්පර්ශය කියන වචනය ඔබ ඉගෙනගෙන ඇත්තෙ ගැටීම කියල. බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළේ ස්පර්ශය කියන්නෙ ගැටීම නෙවෙයි. (තිණ්ණං සංගති ඵස්සෝ) කරුණු තුනක එකතු වීම ස්පර්ශයයි. මොකක්ද මේ කරුණු තුන? ඇසයි, රූපයයි, විඤ්ඤාණයයි එකතු වීම තමයි ඇසේ ස්පර්ශය. කණයි, ශබ්දයයි, විඤ්ඤාණයයි එකතු වීම තමයි කණේ ස්පර්ශය. නාසයයි, ගඳ සුවඳයි විඤ්ඤාණයයි එකතු වීම තමයි නාසයේ ස්පර්ශය. දිවයි, රසයයි. විඤ්ඤාණයයි එකතු වීම තමයි දිවේ ස්පර්ශය. කයයි, පහසයි, විඤ්ඤාණයයි එකතු වීම තමයි කයේ ස්පර්ශය. මනසයි, අරමුණුයි, විඤ්ඤාණයයි එකතු වීම තමයි මනසේ ස්පර්ශය.

මනස – අරමුණ – විඤ්ඤාණය

හොඳට තේරුම් ගන්න මනස කියන්නේ තව එකක්. අරමුණ කියන්නේ තව එකක්. විඤ්ඤාණය කියන්නේ තව එකක්. මනසයි, අරමුණයි, විඤ්ඤාණයි (තිණ්ණං) තුන (සංගති) එකතු වීම (ඵස්සෝ) ස්පර්ශයයි. ඒක තේරුම් ගන්නෙ මෙහෙමයි. දැන් මනසට අරමුණක් ආවාම මේක මනසින්ම දැනගන්නවා. මේ දැනීම තමයි මෙතන තියෙන විඤ්ඤාණය. මේ මනසයි අරමුණයි එකක් නෙවෙයි. දෙකක්. ඒ කියන්නෙ මෙහෙමයි. දැන් අපි කියමු මනසට අරමුණක් මතක් වෙනවා. මතක් වුණාම අපට පුළුවන් මේක හොඳ අරමුණක් නෙවෙයි. මේක හොඳ නෑ කියල ඒක බැහැර කරල හොඳ අරමුණේ සිහිය පිහිටුවනවා. ඒක කරන්න පුළුවන් වෙන්නෙ මනසයි අරමුණයි දෙකක් නිසා. ඒක එකක් වුණා නම් අපට කරන්න දෙයක් නෑ. එන එන එක ඒ විදිහටම තියෙන්න ඉඩ අරින්න ඕනෙ. දැන් මනස වෙන එකක්, අරමුණ වෙන එකක් නිසා මනසට අරමුණක් ආවට පස්සේ අපට ඒක වෙනස් කරන්න පුළුවන්. එතකොට මේකෙන් තේරුම් ගන්න මනසයි, අරමුණයි, විඤ්ඤාණයයි කියන එකේ වෙනස්කම. එතකොට මනසයි, අරමුණයි, විඤ්ඤාණයයි එකතු වීම මනසේ ස්පර්ශය. මෙන්න මේ ස්පර්ශයෙන් තමයි විඳීම හටගන්නෙ.

වේදනාවේ හටගැනීම හා නැතිවීම…

දැන් හොඳට වේදනානුපස්සනා සතිපට්ඨානයේ සිහිය පිහිටුවාගත්තු එක්කෙනා ස්පර්ශය වෙනස් වීමෙන් විඳීම වෙනස් වන බවත්, ස්පර්ශය නැතිවීමෙන් විඳීම නැති වී යන බවත් දකිනවා. ඒකට කියනවා (සමුදය ධම්මානුපස්සී වා වේදනාසු විහරති වය ධම්මානුපස්සී වා වේදනාසු විහරති.) විඳීම් ගැන හටගන්නා ආකාරයත් දකිමින් වාසය කරනව. නැසී යන ආකාරයත් දකිමින් වාසය කරනව.

විඳීම ගැන යථාර්ථය අවබෝධ වෙනවා…

මෙහෙම වාසය කරන කොට මොකද වෙන්නෙ, මෙයාට තේරුම් යන්න පටන් ගන්නව මේකෙ අයිතිකාරයෙක් නෑ. හේතු නිසා හටගන්නා ඵලයක් තියෙනවා. හේතු නැතිවීමෙන් ඒ ඵලය නැති වී යන ස්වභාවයෙන් යුක්තයි කියල. මේ ස්වාභාවික නියාම ධර්මයක් මෙතන පවතින බව මේ කෙනා මේක අවබෝධ කරගන්නව. මම කියල හිතපු එක, මම විඳිනවා කියල හිතපු එක කොයිතරම් වැරදි දෙයක්ද? මගේ විඳීම කියල හිතපු එක කොයි තරම් අනවබෝධයක්ද? මේ විඳීම තුළ අයිතිකාරයෙක් ඉන්නවා, ආත්මයක් තියෙනවා කියල මට හිතුණු කොයිතරම් වැරදි වැටහීමක්ද කියල මේ කෙනා නිවැරදි වෙනවා. නිවැරදි වෙලා මම කියල විඳීමට බැඳෙන්නෙ නැතිව යනවා. මගේ කියල බැඳෙන්නෙ නැතිව යනවා. මගේ ආත්මය කියල බැඳෙන්නෙ නැතිව යනවා. අන්න ඒ කෙනාගේ තවදුරටත් සිහිය දියුණු වීම පිණිස, තවදුරටත් නුවණ දියුණු වීම පිණිස, තවදුරටත් ජීවිතාවබෝධය පිණිස මේ වේදනානුපස්සනාව උපකාර වෙනවා. අන්න එතකොට ඒ වේදනානුපස්සනා භාවනාවේ ඒ කොටස සම්පූර්ණ වෙනවා.

ඔබ තේරුම් ගන්න මෙතනදි වේදනා… වේදනා… වේදනා… රිදීමක්… රිදීමක්… රිදීමක්… කියල සිහි කිරීම නෙවෙයි. දැන් මේක හොඳට බලන්න. මේ කාරණය කොයිතරම් සත්‍යයක්ද කියල සතිපට්ඨාන සූත‍්‍රයේ වේදනානුපස්සනා කොටස බලන්න පුළුවන්.

– වේදනානුපස්සනා භාවනාව –

අතීතයේ නිරුද්ධ වී ගිය, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) සැප වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

අතීතයේ නිරුද්ධ වී ගිය, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) සැප වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
වර්තමානයේ පවතින්නා වූ, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) සැප වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

වර්තමානයේ පවතින්නා වූ, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) සැප වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
අනාගතයේ හට ගන්නා වූ, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) සැප වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

අනාගතයේ හට ගන්නා වූ, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) සැප වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
අතීතයේ නිරුද්ධ වී ගිය, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) දුක් වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

අතීතයේ නිරුද්ධ වී ගිය, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) දුක් වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
වර්තමානයේ පවතින්නා වූ, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) දුක් වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

වර්තමානයේ පවතින්නා වූ, කෙලෙස් සහිත (සාමිස) දුක් වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
අනාගතයේ හට ගන්නා වූ, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) දුක් වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගන්නා හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

අනාගතයේ හට ගන්නා වූ, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) දුක් වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
අතීතයේ නිරුද්ධ වී ගිය, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) දුක් සැප රහිත වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

අතීතයේ නිරුද්ධ වී ගිය, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) දුක් සැප රහිත වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
වර්තමානයේ පවතින්නා වූ, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) දුක් සැප රහිත වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

වර්තමානයේ පවතින්නා වූ, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) දුක් සැප රහිත වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
අනාගතයේ හට ගන්නා වූ, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) දුක් සැප රහිත වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගන්නා හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

අනාගතයේ හට ගන්නා වූ, පඤ්චකාම සහිත (සාමිස) දුක් සැප රහිත වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
අතීතයේ නිරුද්ධ වී ගිය, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) සැප වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

අතීතයේ නිරුද්ධ වී ගිය, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) සැප වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
වර්තමානයේ පවතින්නා වූ, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) සැප වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

වර්තමානයේ පවතින්නා වූ, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) සැප වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
අනාගතයේ හට ගන්නා වූ, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) සැප වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

අනාගතයේ හට ගන්නා වූ, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) සැප වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
අතීතයේ නිරුද්ධ වී ගිය, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) දුක් වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

අතීතයේ නිරුද්ධ වී ගිය, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) දුක් වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
වර්තමානයේ පවතින්නා වූ, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) දුක් වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

වර්තමානයේ පවතින්නා වූ, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) දුක් වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
අනාගතයේ හට ගන්නා වූ, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) දුක් වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

අනාගතයේ හට ගන්නා වූ, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) දුක් වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
අතීතයේ නිරුද්ධ වී ගිය, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) දුක් සැප රහිත වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

අතීතයේ නිරුද්ධ වී ගිය, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) දුක් සැප රහිත වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….
වර්තමානයේ පවතින්නා වූ, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) දුක් සැප රහිත වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

වර්තමානයේ පවතින්නා වූ, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) දුක් සැප රහිත වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ…
අනාගතයේ හට ගන්නා වූ, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) දුක් සැප රහිත වේදනාව, ස්පර්ශය නිසා හටගත් හෙයින් ද, ස්පර්ශය නැති වීමෙන් නැති වී යන හෙයින් ද, අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි… අනිත්‍යය යි…

අනාගතයේ හට ගන්නා වූ, පඤ්චකාම රහිත (නිරාමිස) දුක් සැප රහිත වේදනාව, මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….

හේතූන් නිසා හටගන්නා වූ සියලු දුක් වේදනා අනිත්‍යය යි…. අනිත්‍යය යි…. අනිත්‍යය යි….

හේතූන් නිසා හටගන්නා වූ සියලු දුක් වේදනා මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….

හේතූන් නිසා හටගන්නා වූ සියලු සැප වේදනා අනිත්‍යය යි…. අනිත්‍යය යි…. අනිත්‍යය යි….

හේතූන් නිසා හටගන්නා වූ සියලු සැප වේදනා මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….

හේතූන් නිසා හටගන්නා වූ සියලු දුක්සැප රහිත වේදනා අනිත්‍යය යි…. අනිත්‍යය යි…. අනිත්‍යය යි….

හේතූන් නිසා හටගන්නා වූ සියලු දුක්සැප රහිත වේදනා මම නොවේ… මගේ නොවේ… මගේ ආත්මය නොවේ….

පූජ්‍ය කිරිබත්ගොඩ ඤාණානන්ද ස්වාමීන් වහන්සේ විසිනි